Kalemimde Biriken Dizeler

Ilk kez gecen yil sorgulamaya basladim galiba kendimi. Ne yaptim 30 yil boyuncaKendim icin attigim kac adimim olmustu hayatimda Ilk 19-20 yilimi iyi bir evlat olabilmek icin gecirdim, takdir edilen cocuk olabilmek...Sonrasinda iyi bir es olabilmek, güzel bir düzen kurabilmek, mutlu bir yuvada var olabilmek...Ve ömrümün son bes yilini hayatimin anlami dedigim oglum icin var olmakla gecirdim. Onun icin ögreniyor, o basarili olsun diye ögretiyor, o sevinsin diye parka gidiyor, o istiyor diye sadece animasyon filmleri izlemek icin sinemaya gidiyordum. Ve ben koskoca 30 yil boyunca gitmedigim tiyatroya oglum sosyallessin diye ilk defa gidiyordum, ne aci...Döndüm bir anda gecen yil kendime baktim. Neden baktim bilmiyorum, ama dönüp bir baktim ve bu hayatta kendi adima hic adim atamadigimi anladim. Sonra, ne istiyorum ki ben diye düsündüm, ne var edebilirim, beni ne mutlu edebilir sahip olduklarimin disinda Sorgularim cogaldikca kelimelerimin cogaldigini, kelimelerim cogaldikca da kalemime döküldügünü ve kalemimden dökülenlerin aslinda yillardir fark edemedigim KALEMIMDE BIRIKEN DIZELER oldugunu anladim. Ve evet iste dedim, iste kendim icin bir adim, kendimi, cevremdekileri ve bir yerlerde yasandigina emin oldugum tüm duygulari kagida dökebilirim...Ben siirlerimi yazarken bir gün okunacaklari ümidiyle cok heyecanlandim, cok sabirsizlandim. Umarim siz de her sayfada ayni heyecani tadar, bir sonraki sayfanin sabirsizligini yasarsiniz. Mutlu hikayeleriniz olmasi dilegimle.