Droga do Tarvisio

W zyciu nie mozna byc niczego pewnym - pokazuje przypadek bohatera Drogi do Tarvisio. To ironiczna, a zarazem gorzka opowiesc o Polaku, ktory w kwietniu 2011 roku odbywa podroz do Pragi, Wiednia i Wloch. W czasie samotnej wyprawy bohater spotyka obcokrajowcow i rodakow, choc nie zawsze sa to sympatyczne spotkania i "przygody". Przede wszystkim jednak zmaga sie z wlasnymi kompleksami, fobiami, przesadami - politycznymi, narodowosciowymi, religijnymi. Poza tym, na przekor wszystkiemu, liczy, ze odzyska ukochana kobiete, ktora zostala w kraju. "Wedrowka bohatera przez Europe jest niczym zdobywanie kolejnych kregow wtajemniczenia. Chwile wspomnien o wspolnym szczesciu, chwile cierpien, ktore przezyc musi mezczyzna, przypadkowe spotkania, zachwyty odczuwane wobec zetkniecia ze Sztuka - to wszystko uswiadamia, jak wiele trzeba doswiadczyc, by zasluzyc na milosc". Monika Badowska, recenzent literacki, prowadzi blog Z lektur prowincjonalnej nauczycielki "Droga do Tarvisio Grzegorza Kozery jest pretekstem do analizy uprzedzen kulturowych, wad narodowych, kompleksow. Slychac w niej zal czlowieka, ktory glosowal za przystapieniem swojego kraju do UE, ale nadal nie godzi sie z tym, ze kaci zyja lepiej niz ich ofiary. Dlatego w kwestii roznic cywilizacyjnych w obrebie wspolnej Europy chcialby wyraznie powiedziec, ze czyste toalety niekoniecznie swiadcza o czystosci sumien. Ksiazka mocno niepoprawna politycznie, dobrze napisana, pelna humoru, zmusza do refleksji". Piotr Adamczyk, publicysta