Arabska droga cierniowa

"Arabska droga cierniowa" to ksiazka o arabskiej Pasji, z calym bogactwem dwuznacznosci kryjacych sie w tym pojeciu. Zestawiajac obserwacje z podrozy w latach 2011-2013 z doswiadczeniami trzech dekad spedzonych na przemierzaniu poludniowych i wschodnich brzegow Morza Srodziemnego, autor przedstawia w niej dwa pierwsze etapy tego gigantycznego ruchu. Stwierdza, ze trzy lata po wybuchu tamtejszych rewolucji meczenski wymiar tego zjawiska zgasil panujacy na poczatku entuzjazm. Stawia zatem pytania: Co zostalo z idei porywajacych ludzi zgromadzonych na placu Tahrir czy l'avenue Bourghiba? Czy ofiara Mohameda Bouaziziego w Sidi Bu Zajdzie, ktora doprowadzila do wybuchu w panstwach arabskich, zostala poniesiona na prozno? Wiosna 2014 roku mlodzi rewolucjonisci z egipskiej "wiosny" 2011 maja klopot z odpowiedzia na te pytania; czesc z nich jest zaklopotana, bo nie ma juz wiezien, ktore opuscili po upadku Mubaraka. Po epizodzie z wladza Braci Muzulmanow, uznanym przez wiekszosc za zdrade, ktoremu towarzyszyl chaos spoleczny, przemoc w miastach, gwalty, kradzieze, postepujace ubostwo i przestepczosc, przejecie wladzy przez wojskowych, sprawujacych rzeczywista kontrole za fasada rzadow cywilnych, zapewnilo dowodztwu pewna popularnosc. Wydaje sie, ze u zmeczonej zamieszaniem ludnosci dazenie do bezpieczenstwa wzielo gore nad idealami wolnosci i demokracji, co trzy lata wczesniej wydawalo sie niemozliwe. Jednak wedlug najwiekszych optymistow nic juz nie bedzie takie jak przedtem; mimo fatalnego przebiegu wydarzen duch rewolucyjny gleboko przeniknal narody arabskie. Zobaczymy, co przyniesie czas. Obserwujemy wszak powstawanie silnych ruchow artystycznych, co wczorajszym rewolucjonistom w pewien sposob kompensuje zamkniecie przestrzeni politycznej. Odnajduja sie w tym dzialaniu ci, ktorzy dzisiaj maja zakaz wstepu na plac Tahrir. Byc moze wlasnie teraz stawia swoje pierwsze kroki rewolucja kulturowa, jednak musi przejsc jeszcze daleka droge, zanim pojawi sie znowu jako prawdziwa rewolucja polityczna.