Amerykanskie cienie

Miasto rzuca cien. Kieruje mnie ku sobie - czyli ku mnie i ku niemu. Nie pozwala zapomniec o swej obecnosci, chocby banalnej. Czym dziala? Dlaczego z taka sila? Nie szukam juz odpowiedzi. Nie wiem, czym jest dla mnie Ameryka, czym jest Nowy Jork. Nie przestaje reagowac na ten kraj, na miasto. Przeciwnie, dziala z wrecz bolesna wyrazistoscia. Szukam tu waznych dla mnie cieni. Nie chce zniszczyc dotykiem ich cienistego charakteru. Chcialbym tylko zapamietac te cienie i te chwile, gdy mignely mi przed oczami. Wojciech Karpinski Trudno Wojciecha Karpinskiego uwazac za "typowego" przedstawiciela swojego pokolenia, ale mamy tu - po raz pierwszy bodaj - precyzyjna analize postawy i rozwoju spowodowanego wrodzona alergia do systemu, w ktorym sie wychowal. Najblizszy jest mi jednak Wojciech Karpinski tym, ze jak malo kto dzisiaj zachowal zdolnosc podziwu i przyswajania sobie tego, co podziwia w sposob - powiedzialbym - organiczny. Opis spotkania z synem Vladimira Nabokova zamiescilbym bez wahania w idealnej antologii "czytelnikow z urodzenia". Albo to zdanie napisane najszczerzej "od siebie", w ktorym Gombrowicz rozpoznalby skierowany do niego z daleka usmiech: "Jestesmy - rozni ja, rozrzuceni w czasie, przez przestrzen rozmaicie formowani - spolka z ograniczona odpowiedzialnoscia". Konstanty A. Jelenski