A arte do imposible

Neste libro sostense que a verdadeira política, a política digna detal nome, é de natureza constitutiva, a súa cerna é a construcción, apartir do que vén dado, de novos intereses, valores, preferencias eidentidades. Estas son precisamente algunhas das cuestións que seabordan nos capítulos de A arte do imposible. Así, analízase oclientelismo como unha grave patoloxía da democracia por mor da súanatureza despolitizadora, deféndese un modelo de democraciarepublicana que adopta como contido a producción política daspreferencias da cidadanía, mais aló da súa mera agregación querrepresentativa quer participativa. Reivindícase a paixón como"descoñecida raíz común" da política. Fronte ó hiperracionalismo davisión política da modernidade, do seu esgazado modelo de mentepolítica fría, Ramón Máiz reivindica a capital pertinenciapolitizadora dos afectos e o sentimento. Finalmente, sostense que noactual contexto de crise económica, da man do clamoroso fracaso daspolíticas neoliberais, alenta outra mais fonda, estructural crisesocioecolóxica, debedora dun modelo de sobrecrecemento inxusto einviable. De aí que cumpra reforzar mais que nunca o valor político da igualdade, aínda que repensada desde o novo horizonte dasustentabilidade.